«اهالی خانه برزک»

اینجا یک خانه است و هر از گاهی کسانی در آن میزبان و عده‌ای مهمان هستند. ما از پس پیشینیان آمده‌ایم و دیگرانی پس از ما می‌آیند، خانه همواره به جاست. به قول سهراب:

زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست
هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود …

صحنه پیوسته بجاست
خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

خانه برزک، دو خانه است که روبروی هم در یک کوچه بن‌بست قرار دارند. خانه قدیم،‌ را بنا بر فرم تاقچه‌هایش می‌گویند یادگار عصر صفوی یا ابتدای قاجار است. هر چند تنها بخش اصلی خانه با طاق زیبایش از آن دوران مانده و سایر بخش‌ها در طول زمان تغییر کرده‌اند. به نظر می‌رسد با وجود دکان گیوه دوزی عباسقلی، خانه در گذر اصلی روستا قرار داشته که به مرور زمان خانه‌ای در جلویش ساخته شده که اکنون خانه جدید نام دارد. خانه جدید، خانه عمو اسداله پسر عباسقلی بوده، که تا کمتر از ۱۰ سال پیش عمو اسداله در آن قالیبافی می‌کرد. بنا بر گفته برزکی ها عمو اسداله در خانه‌اش همیشه باز و چایش به راه بوده است. او قالی می‌بافته و بقیه به دیدنش می‌آمدند و گپ می‌زدند و اخبار روستا را مبادله می کردند. با اینکه عمو اسداله از خانه بیرون نمی رفته ولی همواره آخرین اخبار برزک را داشته. به رسم پیشین، خانه برزک هم درش باز است و چایش به راه. بفرمایید مهمان اهالی خانه باشید.

عمو اکبر و مرضیه

سال ۸۶ بود که آپارتمان‌مون در کاشان رو فروختیم و اومدیم توی بافت تاریخی، خونه نقلی رو از کیارش اقتصادی خریدیم. خونه‌ای که میزیان مهمان‌های ایرانی و خارجی‌های زیادی شد. سال ۸۸ یه خونه کوچیک تو برزک، در بخش کوهستانی کاشان،‌ رو به مجموعه خونه نقلی اضافه کردیم (خونه قدیم خانه برزک).

سال ۸۹ خانه رضوانیان رو برای اینکه تبدیل نشه به یه آپارتمان، به خونه نقلی اضافه کردیم.

چون فکر می‌کردیم خونه در محله معنی پیدا می‌کنه، سعی کردیم محله آب انبار خان و پشت مسجد آقا بزرگ به زندگی برگرده. این تلاش سبب شد که خانه دوست به عنوان خانه صنایع دستی احیا بشه و کسانی هم اومدن و دکان‌ های گذر رو احیا کردن.

آرش نورآقایی

۲۸ شهریور ۱۳۵۳ بود که به این دنیا اضافه شدم. در محل کار پدرم مجسمه‌ای از آرش کمانگیر بود که او دوستش داشت، همین دلیلی شد برای اسم من.

از کودکی‌ام خاطرات بسیاری به یاد دارم، اما بازی کردن‌ها و کتک خوردن‌ها (از پدرم و به خاطر شیطنت‌هایم) بیش‌تر از همه در خاطرم قلاب شده است. در مدرسه از دوران ابتدایی تا دوران دبیرستان (مثل همه) شاگرد خوبی بودم، اما به محض ورود به دبیرستان افت تحصیلی (نه چندان شدید) داشتم.

در دانشگاه آزاد، رشته مهندسی کامپیوتر می‌خواندم ولی رهایش کردم. شغلم در ابتدا مربوط به سخت‌افزار کامپیوتر و بعدتر در ارتباط با انتقال اطلاعات از طریق ماهواره‌های مخابراتی بود. در هر دو خوب بودم، اما به هزار و یک دلیل یا نمی‌دانم شاید هم بی‌دلیل، از آن‌ها هم انصراف دادم.

الآن کارم خواندن، نوشتن و سفر کردن است و را‌ضی‌ام.

مسعود و لادن

مسعود و لادن سال ۹۲ تصمیم می‌گیرن از تهران به یک روستا مهاجرت کنن. مسعود غیر از این که مهندسی عمران خونده اما خبرنگار حوزه محیط زیست و میراث فرهنگی بود. میگم بود چون الان خیلی تو حوزه داستان نویسی فعالیت می‌کنه. لادن هم مهندس کامپیوتر هست و ما از دوران دانشگاه و کوه همدیگه رو می‌شناسیم.
مسعود و لادن بعد از بررسی چندین روستا،‌ میان و توی خانه برزک که اون موقع فقط خونه قدیم بود، ساکن میشن. هر چند چرخ روزگار همیشه بر وفق مراد آدما نیست. شرایط طوری عوض میشه که مسعود و لادن دوباره باید برگردن تهران و خانه برزک رو رها کنن.

ترگل و مسعود

هردویمان از دانشگاه فردوسی مشهد لیسانس و از دانشگاه صنعتی امیرکبیر فوق لیسانس‌مان را گرفتیم. شاید نکته عجیب زندگی‌مان کوچ روی است. در شهرهای مختلفی زندگی کرده‌ایم و دوست داریم باز هم بچرخیم. گاهی به دنیای مهندسی سری می‌زنیم و باز به کوچ نشینی‌مان برمی‌گردیم. آخرای سال ۹۱ بود که به ذهنمان رسید یه جایی داشته باشیم که توش به کارهایی مثل صنایع دستی و پخت خوراک محلی و … مشغول باشیم. این ایده شد اقامتگاهی در قاسم آباد گیلان که در آن چندی نپاییدیم و برای زنده ماندنش به شرکا واگذار کردیم. بعد از زندگی در پاسارگاد و کار با عشایر در سال ۹۶ اومدیم خانه برزک. داستانش را از اینجا بخوانید.

اهورا

سلام، من اهورا هستم از ایل باسری، از اهالی پاسارگاد فارس.
چند سالی میشه که دور از زادگاه در کنار دوستان خوبم در پی کسب تجربه های جدید هستم.
شنیدن داستان زندگی آدم ها برام جالب و لذت بخشه، شاید به همین خاطر هست که میزبانی مهمونها رو دوست دارم.

اگر از کارهای خانه و مهمانان فارغ شوم،‌ تراش چوب به من آرامش می دهد. موسیقی و آواز دیگر چیزی است که در تنهایی به آن پناه می برم.

صمد

یار روزهای سخت خانه برزک!!! صمد همه کار بلد است و به هیچ چیزی نه نمی‌گوید. از کارهای زیرساختی مثل بنایی و برق کشی تا کارهایی مثل نقاشی دیوار و چوب. اینها همه هنرهای صمد نیستند، غذاهای صمد به گواه مهمانان خوشمزه و مهمان نوازیش بسیار است. هنوز هم با اینکه صمد در خانه برزک نیست،‌ اما مهمانان قدیم‌مان سراغش را می‌گیرند.

محمد

اولین بار وقتی محمد مهمانمان در خانه برزک بود، من و مسعود نبودیم. اهورا برایمان تعریف کرد که از یزد مهمان داشتیم. بار بعدی، محمد و ایلیا و مهتاب با فاصله زمانی کمی دوباره به خانه برزک آمدند. این‌بار با هم آشنا شدیم. محمد آرام بود و با لهجه یزدی زیبایی صحبت می‌کرد. این دوستی‌ها از آن جنس است که هر چند جدید است اما انگار یارانی دیرینه هستیم. محمد و دوستانش زیاد بهمون سر می‌زنن. یکبار هم که در تهران یکدیگر را دیدیم، محمد گفت داره سوییچ می‌کنه برای طراحی و پیاده‌سازی سایت. من هم که مدتها بود برای راه‌اندازی سایت کلنجار می‌رفتم و فرصت کافی نداشتم، دیدم چی از این بهتر که کسی که اهل خانه‌ است، سایت را راه بیاندازد. محمد زود به وعده وفا کرد و سایت را برایمان فعال کرد. محمد جنس خانه برزک و حال و هوایش را درک کرده و به نظر من به خوبی در سایتمان نمایانش کرده است.

پیمان

پیمان، پر انرژی و پر از ایده هست. شغل اصلش اینه که تو روابط عمومی شرکت ملی نفت ایران کار می‌کنه. اما این همه کار پیمان نیست و پیمان یه جورایی بازوی تبلیغاتی و عکاسی و ساخت فیلم و … برای خیلی از اقامتگاه‌ها هست. وقتی میاد خانه برزک دوربینش از دستش نمی‌افته و مدام از خانه و فعالیت‌هایی که توش در جریانه، عکس و فیلم می‌گیره و توی شبکه‌های اجتماعی میذاره. اگر فرصت کنه که عکس‌هاتون رو جمع و جور کنه حتمن عکس‌های خیلی قشنگی به دستتون میرسه. بیشتر عکس‌های خانه برزک از دریچه نگاه پیمان و با فشردن دکمه دوربینش هست.

مهتاب و نیما

مهتاب و نیما را از دانشگاه هنر و روزهای کارشناسی ارشد صنایع دستی می‌شناسیم و الان دوستانی بی رقیب برایمان هستند. مهتاب و نیما کارگاه سفال‌گری‌شان را با هم راه انداختند و الان برای خودشان در دنیای سفال بنام هستند. به مدد دوستان هنرمند، جای جای خانه ما مزین به هنر دستشان هست. از تابلوی خانه که با دست ساخته شده و ما بسیار به آن می‌نازیم، تا نام اتاق‌ها، ظرف‌ها و حتی زیرسیگاری‌های هنرمندانه خانه، که همگی کار دست نیما و مهتاب هستند.

مرتضی و معصومه

به حق باید بگوییم، مرتضی و معصومه و پسرشان امیرعلی نقش بسیار زیادی در خانه برزک دارند. مرتضی همیشه با موتورش در هر زمانی که نیاز داشته باشیم به یاریمان می آید. چه بخواهیم مهمانان را به دیدن باغ گل محمدی ببریم، چه قرار باشد شبی را دور از خانه و در فضای دیگری دور هم باشیم و به بازی بگذرانیم، چه می خواهیم مربای شاتوت یا شیره انگور بپزیم، همه با همراهی مرتضی انجام می شود.

معصومه هم در زمان های تنهایی و شلوغی خانه دست یاری به ما می دهد. امیرعلی هم با شیطنت ها و نقاشی های زیبایش که بر دیوار خانه هست، سرمستی کودکی را به خانه می آورد.

می توانید سوغات های خوبی از مرتضی بخرید و به خانه ببرید.

زهرا جهانی

زهرا رو قبل از اینکه بیایم خانه برزک و تو سفرهامون به برزک شناختیم. زهرا خودساخته و پرتلاش است. به همت و پیگیری های زهرا، اتفاقات خوبی در برزک افتاده است. از موزه مردمشناسی برزک که بارها و بارها جایزه های متعددی از کمیته ایکوم ایران دریافت کرده است. از تشویق کودکان و بزرگسالان به پوشیدن لباس سنتی برزک و برگزاری آیین های مختلف شهر در مناسبت های مختلف، که خود مقدمه ساز اتفاقات خوبی در برزک شده است.

زهرا در حال حاضر مسوول موزه مردمشناسی برزک هست، موزه ای که در نوع خودش موزه بسیار خوبی است. اگر به برزک آمدید حتما از آن بازدید کنید. البته زیبایی موزه این است که زهرا بر سر ذوق باشد و اشیا و داستانهایشان را برایتان نقل کند.

مهدی حداد

مهدی از همان روز اول که به برزک آمدیم به ما خوش آمد گفت و کمکمان کرد که برزک و مناسباتش را بشناسیم. هر چند به واسطه شیطنت ها و سر قرار نرسیدن های گاه و بیگاهش بساط خنده دوستانه را فراهم می آورد، اما به واقع که یکی از ستون های شهر است. عکس های کودکیش را می توانید در موزه و برای معرفی لباس و رسوم برزک ببیند تا امروز که خودش در گردشگری و شناخت برزک به کمک همسرش آمنه فعالیت می کنند.

اگر بخواهیم رخدادی در برزک برگزار کنیم یا مشورتی برای کار لازم داشته باشیم، مهدی از گزینه های اول است.

محمدحسین مصلایی

محمدحسین را مهدی حداد به ما معرفی کرد، اما حالا خودش پای ثابت خانه است و هر پنجشنبه و جمعه به خانه برزک سر می زند.

اعظم خانوم و راضیه

اعظم خانوم و دخترش راضیه، را اول از طریق زهرا جهانی و رفت و آمدمان به موزه شناختیم. اما پس از آن وقتی جعفر میراشرفی برای ضبط چند مستند «دور نیست» به برزک آمد، راضیه خانوم یک پای پخت خوراک بود، اینجا بود که محبت زیاد اعظم خانوم سبب شد که دوستی ها شکل بگیرد.

اعظم خانوم و راضیه گاهی به ما سر می زنند و با همراهی مرتضی و معضومه، شب های زیبایی در خانه برزک برایمان رقم می زنند. گپ می زنیم، شام می پزیم، بازی می کنیم و کنار آتش شب را سپری می کنیم.

خانواده هنرمند

زهرا جهانی ما را با خانواده هنرمند آشنا کرد. اولین بار رفتم که هنرهای پدر خانم خانه رو ببینم، وصف هنرهای مرحوم اسلامی کافی بود که فکر کنم کاش چند سالی زودتر آمده بودم. دریغ که اکنون تنها یادکارهایش را می شد دید. اما هنر در این خانه در جریان بود. خانم خانه که قالی می بافد و جه هنرمندانه نقش کاشان را با نخ ابریشم و کرک بر تار پنبه می نشاند. این جدا از هنر نگهداری گل و حیاط زیبای خانه است.

خانه هنرمند با حیاط زیبایش هم فال است و هم تماشا. هم گلاب ناب و عرقیجات با کیفیت می خریم و هم در فضای زیبای حیاط حظی واسع می بریم.

علی مولاجان

یکی از اولین آشناهای ما در برزک، علی و مادرش بود. مسعود بربر، علی رو بهمون معرفی کرد و گفت گلاب و عرقیجات خوب را می توانید از علی بگیرید. تو اون روزهای نا آشنایی مون تو برزک بارها و بارها علی و مادرش کمکمون کردن، از وقتی که یخچالمون خراب شد و ما همه محتیات رو بردیم خونه شون، تا گل های محمدی جلوی خونه که زحمت قلمه و کاشتشون رو علی برامون کشید.

علی اون موقع هنوز ازدواج نکرده بود، تا کمی بعدش که زهرا هم به خونواده شون اضافه شد. این خونواده دوست داشتنی، به خصوص در فصل گلابگیری، مراسم گلابگیری رو برای مهمون ها برگزار می کنن و البته عرقیجات و گلاب خوبی هم تهیه می کنند.

مجموعه آرامش که هم اقامتگاه و هم کارگاه گلابگیری هست، رو علی و زهرا و مادرش اداره می کنن.

آقای دره ای

آقای دره ای همسایه دیوار به دیوار مادر کوچه بن بست است. در میان هفته که خلوت تر هستیم، حداقل روزی یک بار به ما سر می زند و با اهورا حشر و نشر زیادی دارد. از محبت قدیمی ها همین بس که همیشه در هر فصلی همسایه مهربانمان برایمان از درختان حیاط و باغش میوه سوغات می آورد. گاهی میوه تازه مثل اجیر، آلو، سیب و … و گاه میوه های خشک شده مثل قیسی و برگه و … .

رونق خانه برزک به رفت و آمد همشهری های مهربان و با محبت برزک است.